,,Redaktorzy monografii, łącząc w tytule fantastykę z kategoriami fantazmatu oraz imaginarium, przenoszą refleksję na poziom szeroko rozumianej kultury, wyobrażeń i fantazjowania, (pod)świadomości, bez których namysł nad fantastyką byłyby z pewnością niekompletny. […] Tom odzwierciedla […] obserwowane od kilku lat znamienne przesunięcie refleksji nad tekstami kultury popularnej z marginesu w kierunku centrum – głównego nurtów badań humanistycznych”.

Z recenzji wydawniczej dr hab., prof. UP Małgorzaty Chrobak

,,Niniejszy wieloautorski tom monograficzny […], stanowi[…] dość […] specyficzne połączenie usystematyzowanej nauki w jej rozmaitych ujęciach oraz perspektywach […]: filozoficznych, literaturoznaw­czych, społecznych, historycznych, kulturowych, biograficznych, podróżniczych, kryminalnych czy psychologicznych. Jest […] miejscem refleksji ukazującej możliwość interdyscyplinarnej współpracy różnych dziedzin naukowych, a przez to samo stając się interesującą pozycją dla czytelnika wszechstronnego i intelek­tualnie otwartego na różne wątki, obejmujące wiele motywów, bez tematycz­nego ocenzurowania pod względem rozpiętości problemowej”.

Z Wprowadzenia Barbary Stelingowskiej

„Atrakcyjność książki łączę z wagą podjętych w niej problemów. Trudno bowiem mówić o współczesności – o tym, co tu i teraz, bez odwołań do tego, co było dawniej. Nasze zmaganie z przemijaniem jest nie tylko nieuchronne (dla każdego z pokoleń), ale i towarzyszy ludzkości od początku dziejów. Jest – parafrazując wypowiedź jednego z Autorów […] rozdziałów – nieodzowne dla istnienia każdej ludzkiej wspólnoty. Jest własnością wszystkich jej członków – niezależnie od tego czy są razem, czy też rozdziela ich przestrzeń lub czas; nieobecność lub śmierć. Zawarte w […] zbiorze teksty układają się w dwie zasadnicze serie problemowe, mianowicie ukazują czas, pamięć i miejsca (pamięci) z perspektywy filozoficznej i historycznej albo – literackiej i filmowej. Co ważne, zaproponowana w tej postaci organizacja treści ma charakter wstępny, nieostateczny, to znaczy umożliwia czytelnikowi, kierującemu się własnymi potrzebami porządku, jej modyfikację, swobodne łączenie poszczególnych wypowiedzi w wielowątkowe tematycznie sploty, jeszcze bardziej potęgując walory poznawcze całości”.

Z recenzji wydawniczej – dr hab., prof. UZ Tomasz Ratajczak

„[…] wartość tego opracowania jest niezaprzeczalna, ponieważ pojawia się w nim szereg nowych ujęć szczegółowych, wątków dotychczas w badaniach nieporuszanych oraz omówień tekstów szerzej nieznanych – zdecydowana większość rozdziałów odznacza się wysokim stopniem innowacyjności tematycznej, nawet jeśli metody badań są dość tradycyjne, a wiodącym aspektem, siłą rzeczy, pozostaje przestrzeń i motyw podróży. […] Wyrazistość i niepowtarzalną specyfikę tom ten zawdzięcza między innymi rozdziałom poświęconym mniej znanym w Polsce literaturach i zjawiskach wykraczających poza perspektywę czysto europocentryczną”.

Z recenzji dr hab. Małgorzaty Sokalskiej (Uniwersytet Jagielloński)

„Różnorodność oraz wieloaspektowość kultury, rozmaitość jej poziomów […] to kwestia relewantna dla uzasadnienia zebrania w jednym […] tomie monograficznym przykładów oraz analiz przejawów, zjawisk czy artefaktów kultury. Choć bowiem być może zbiór ów wydawać się może cokolwiek stochastyczny pod względem dobranych egzemplifikacji czy podjętej tematyki rozdziałów, sam jego tytuł […] ujawnia bardzo eksplicytnie badawczy zamiar, wiążący się z próbą wskazania subtelnych powiązań (niekiedy nieuświadamianych przez odbiorców, niewykładanych także klarownie bądź wystarczająco dobitnie w dyskursach naukowych), które spajają w całość te pozornie odmienne i dalekie od siebie dziedziny. Każdorazowo motywacją jest tutaj jednak dążenie do wskazania, że wszystkie […] łączy jedna zasada. Jest nią reguła pełnoprawnej partycypacji w budowaniu kulturowego wizerunku świata, czego wykładnikiem jest założenie, że każde zjawisko kulturowe zasługuje na naukową rejestrację i deskrypcję, a tym samym uprawomocnienie negacji podziałów na aspekty warte lub niewarte naukowej introspekcji. Nie chodzi tu zresztą o sam postulat tolerancji tak dla twórczości różnego proweniencji i jakości, jak też dla zasadności pochylenia się nad tymi zjawiskami, lecz badawczą solidność, uczciwość i obiektywność, które cechować powinny naukowe aktywności”.  

Z Wprowadzenia Kseni Olkusz

„Niniejsza książka ma formułować propozycję metodologicznego otwarcia groznawstwa, silnie akcentując rolę dyskursu i narracji już w dwóch tekstach otwierających: „Dyskursywne gry i dyskursy gier” Geralda Voorheesa oraz „Poza mitem i metaforą. Przypadek narracji w mediach cyfrowych” Marie-Laure Ryan. Podkreślenie roli narracji i dyskursu umożliwiło również umocowanie pozostałych rozdziałów książki w dwu wzajemnie się dopełniających paradygmatach: teorii i filozofii (w części zatytułowanej „Teorie”) oraz praktyce hermeneutycznej (w części zatytułowanej „Praktyki”), dostarczających wspólnie narzędzi do krytycznej wiwisekcji uobecniających się w grach postaw dyskursywnych oraz narracji o świecie, kulturze, religii, filozofii, teologii, ekonomii, płciowości, rasie czy polityce. (…) Problem dyskursów gier wideo oraz dyskursów w grach wideo ujawnia zatem nie tyle bałagan, co niesłychaną produktywność ujęć badawczych, nieograniczonych sztywnymi normami pojęć, kategorii czy narzędzi teoretycznych, które równolegle odnajdują w grach wydarzenia, znaczenia, języki, komunikaty, idee, ideologie, hierarchie i struktury władzy oraz wykluczenia. Sploty problemowe w grach jako formach komunikacji, tekstach czy obiektach kulturowych skłoniły nas do zastosowania formuły liczby mnogiej w określeniu „dyskursy gier wideo” – tak, by unaocznić zarówno potrzebę pluralizacji perspektyw badawczych, jak i odpowiadającej jej różnorodności uobecniających się w grach narracji o świecie, zarówno tym nas otaczającym, jak i tym przez gry wytwarzanym”.

— z Wprowadzenia Michała Kłosińskiego i Krzysztofa M. Maja

„Współczesne narracje grozy (postgroza) stanowią obecnie niejednokrotnie nie tylko two­ry kom­plementarne wobec konwencji, lecz i będące polemiką z tradycją, sprzyjającą dyskusji z utartymi wzorcami, prowadzącą nieraz do odświeżenia skostniałych reguł kompozycyjnych. Dyskurs po­dobny sygnalizuje jednocześnie inicjację kolejnego etapu w obszarze tej estetyki, gdzie stały sche­mat uzupełniony zostaje o inspiracje kinematograficznej proweniencji. Dyskusja z konwencją po­lega tutaj często na manipulacji regułami obrazowania, odwołując się już nie tylko do obszarów wy­obraźni, lecz również do pamięci wizualnej. Współczesne narracje grozy osadzone są mocno w es­tetyce transmedialnej i transfikcjonalnej, obszernej, acz możliwej do zdekodowania nawet bez dos­konałej znajomości innych czy dawniejszych artefaktów kultury. Istotnym problemem związanym z ba­daniem i popularyzacją naukowej (i pozanaukowej) roli tego typu tekstów jest ich redukcja do określonego zestawu repetytywnych cech dystynktywnych i w efekcie sprowadzenie do roli niewy­szukanej rozrywki, miast poszerzenia perspektywy oglądu poprzez przyjęcie do wiadomości oczy­wistego faktu, że ten obszar artystycznej działalności (rozmaitej proweniencji) stanowi przecież relewantny składnik kultury w ogóle, czego dowodzą liczne produkcje medialne odwołujące się do estetyki grozy. W polskim piśmiennictwie fachowym dobitnie świadczy o tej predylekcji niewielki tylko procent wartościowych, a przede wszystkim rzetelnych merytorycznie prac naukowych poś­więconych tej problematyce, podobnie jak odsunięcie literatury grozy na margines estetyczny”.

Z Wprowadzenia Kseni Olkusz

„Nowy interdyscyplinarny monograficzny tom jest w historii cyklu „Perspektywy Ponowoczesności” szczególny, bo znacząco metarefleksyjny. Ośrodek Badawczy Facta Ficta pokazuje w nim w sposób bezpośredni, że pomieszanie sfery społecznej i kulturowej w jego nazwie nie jest przypadkowe. […] w motcie do jednej części książki redaktorzy tomu „obnażają chwyt” i wprost przytaczają źródło nazwy Ośrodka, cytat z Jutrzenki: „Facta. Tak, facta ficta. Wszyscy historycy mówią o rzeczach, które nie istniały poza ich wyobraźnią.” Nietzsche pisze w nim dość wąsko o dyskursach historii – ale czyż dzieje ludzkich konfliktów nie są zarazem wyimaginowaną historią i topografią tak swojskości, jak i obcości? A zatem proponowany monograficzny projekt badawczy zajmuje się właśnie „mapowaniem obcości”. W tak zatytułowanym błyskotliwym wstępie do rozważań zacytowana jest, pomiędzy wieloma innymi, intrygująca myśl Waldenfelsa (wyraźnego, intelektualnego patrona całej publikacji): Obce należy do tego, co nas nachodzi. Nie gdy jest sobie daleko – ale gdy nas „nachodzi”. Taka jest perspektywa tomu – obcości nie poznamy, nie doświadczając uzurpacji i złudzeń swojskości. Zbliżymy się do obcego tylko wtedy, gdy poprzez refleksyjną postawę u-JA-rzmimy niepokoje związane z tym „najściem”. Nasze porządki symboliczne w swej pozornej „samowitości” doświadczają nieustannie tak realnych, jak i wyimaginowanych inwazji zewnętrzności. Oznaczenie wielu z nich wartościującą kategorią obcości omawiane jest w kolejnych rozdziałach Ksenologii uporządkowanych w czytelnym koncepcie dyskursywnych doświadczeń Facta i mimetycznych narracji Ficta„.

— z recenzji dr hab. Rafała Szczerbakiewicza
(Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej)

„Tom Narracje fantastyczne to zbiór studiów poświęconych ważnym współczesnym zjawiskom obecnym w literaturze, filmie, grach komputerowych i szeroko rozumianym świecie kultury. Wśród jego wielu zalet wymienić należy na pierwszym miejscu opracowanie mocnych podstaw teore­tycznych. Autorzy podważają paradygmat tekstocentryczny i opisują zjawisko zwrotu światocen­trycznego, przekonująco je udokumentowując. Przedstawione w tomie studia pozwalają nie tylko usytuować współczesne narracje fantastyczne na tle przemian światopoglą­dowych, teorii filozofi­cznych i kulturowych, ale zarazem ukazać ich wyraźne powiązania z namy­słem nad ponowocze­snością. Książka zaleca się także – między innymi – ważnymi głosami na te­mat sporów wokół współczesnego kanonu fantastyki, rozważaniami poświęconymi figurze cybor­ga w świetle teorii posthumanistycznych czy zagadnieniu transfikcjonalności. Zgodnie z przyjętą ramą światocen­tryczną w osobnej części tomu znajdziemy studia na temat przestrzeni: głównie miasta i społe­czeństwa, ze szczególnym uwzględnieniem problemu utopii, a także rozprawy, któ­rych autorzy skoncentrowali się na kwestiach temporalnych (tu m.in. historie alternatywne). Roz­ległe spektrum badanych problemów dopełnione zostało przez – poparte gruntownymi analizami – interpretacje zjawisk obecnych w wielu mediach. Należy z całym przekonaniem stwierdzić, że tom oddawany do rąk czytelnika stanowi cenną inicjatywę badawczą”.

— z recenzji prof. dr hab. Anny Łebkowskiej(Uniwersytet Jagielloński)

„Idzie nowe! “50 twarzy popkultury” to tom znaczący – dosłownie i w przenośni. Dosłownie, bo chociaż 50 rozdziałów w nim nie ma (a szkoda!), to niemal 700 stron imponuje i oszałamia rozpiętością tematyki. Od Markiza de Sade, Larsa von Triera i Sylvii Plath, przez kryminał retro, japońskie legendy i parateksty, aż do sieciowych zinów, Snapchata i gier wideo, 50 twarzy jawi się jako silva rerum współczesnej kultury. Nie ma tu krajobrazu, bo popkultura to bardziej światy równoległe niż jedna zmapowana kraina, ale anarchistyczny pluralizm głosów, perspektyw i te­matów jest tu po prostu oszałamiający. W przenośni, bo widzę to przynajmniej sporą garść teks­tów, które będą cytowane przez lata i drugą, nie mniejszą, takich, które może nie będą cytowane, ale jedynie ze względu na hermetyzm ich tematów […]. Kategoria pokoleń akademickich nie jest tu specjalnie wartościowa, ale z całą pewnością 50 twarzy popkultury dobitnie demonstruje, że mamy w Polsce cały szereg obiecujących naukowców o oryginalnych zainteresowaniach i świetnym warsztacie teoretycznym. Prym wiedzie wśród nich redaktorka wydawnictwa, Ksenia Olkusz, której długi wstęp do tomu może służyć jako lektura obowiązkowa na zajęcia z wprowadzenia do kultury, kiedyś nazywanej popularną. I to wszystko mistrzowsko złożone i w otwartym dostępie! Idzie nowe!”

— z recenzji prof. nadzw. dr hab. Pawła Frelika
(Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie)

„Istotną kwestią wydaje się próba uwzględnienia jak najszerszej perspektywy oglądu, wskazanie mechanizmów konstruowania grozy i ich wzajemnych korelacji. Cel ten może zostać zrealizowany jedynie wówczas, gdy nie ograniczy się introspekcji do treści już rozpoznanych naukowo czy postulowanych często w polskiej myśli badawczej (zwłaszcza w zakresie filologii słowiańskich) chęci izolowania się od osiągnięć i rezultatów pracy autorów zachodnich. Badania nad grozą są bowiem dziedziną dynamicznie się rozwijającą, dlatego warto także podejmować się analizowania dzieł nowszych, nienależących do klasycznego kanonu, także tych, które są wobec niego polemiczne. Problematyka grozy proponowana przez autorów rozdziałów w monografii „Światy grozy” stanowi próbę wyjścia poza tradycyjne ujęcia, dowodząc konieczności wieloparametrowe-go interpretowania i postrzegania omawianej konwencji. Egzemplifikują to zarówno teksty teoretyczne, jak i te o nachyleniu filozoficznym, również takie, których autorzy podjęli tematykę reinterpretacji figur grozy, czy też te wpisujące się w dyskurs ekonomiczny i paradygmat neoliberalny”.

— z Wprowadzenia Kseni Olkusz

„Niezmiernie cieszy mnie pojawienie się pierwszej w Polsce monografii poświęconej figurze zombie. Na Zachodzie tego typu wydawnictwa obecne są już od pewnego czasu, by wymienić choćby „The Undead and Philosophy. Chicken Soup for the Souless” pod redakcją Richarda Greene’a oraz K. Silema Mohammada. Przyznam, że tego typu wydawnictwa bardzo brakowało mi na polskim gruncie badawczym, ale się doczekałem. To ważny głos, który oddany zostaje milczącym zombie – niemym nie tylko z racji swojej natury, ale także dlatego, że w murach uniwersytetów i szkół rzadko traktuje się popkulturę, a szczególnie takie jej przejawy jak zombie, jako interesujący materiał badawczy. Jak się jednak okazuje, żywe trupy są interesujące pod względem naukowym i – o ironio – bardzo wiele mogą nam powiedzieć o naszej kulturze i nas samych. Oczywiście artykuły zawarte w tomie różnią się pod wieloma względami, ale liczy się różnorodność spojrzeń, która pokazuje jak złożonym motywem stały się zombie w ostatnich kilku dekadach. Jest tu kilka znakomitych i wyróżniających się tekstów, do których chętnie będę wracał”.

— z recenzji naukowej dr. Mikołaja Marceli (Uniwersytet Śląski)